Bram Bovens
Mijn naam is Bram Bovens, ik ben 28 jaar en opgegroeid in Horst (Noord - Limburg).
Geboren in 1990 en een vader met interesse in de fotografie ben ik toen der tijd in het nog analoge tijdperk wat betreft fotografie maar ook op video vaak vastgelegd. Door de jaren heen en met name op vakanties ging de camera altijd mee. Het is dan ook op vakantie dat ik door mijn vader interesse heb gekregen in fotografie.
In 2009, toen 18 jaar, zijn wij met het gezin naar Kroatië geweest in de streek Istrië. Het verschil in landschap en cultuur sprak mij zo erg aan dat ik bepaalde dingen wilde gaan vast leggen. Voorheen deed ik dit gewoon met de camera in mijn telefoon en een kleine compact camera. Mijn vader had wel al een digitale spiegelreflex camera en deze had ik wel al eens gebruikt maar deze vakantie heb ik de camera bijna niet los gelaten. Eenmaal thuis gekomen en de foto’s op de computer gezet vielen veel foto’s mij toch tegen. Het is toen geweest dat ik mij ben gaan verdiepen in de camera en fotografie.
Zelf heb ik nooit een cursus gevolgd, het fotograferen heb ik mij met behulp van onder andere boeken die hier in de kast stonden ook al gingen ze over analoge fotografie, Youtube en diverse forums aangeleerd. De belangrijkste factor in dit proces is geweest het doen, doen, doen en nog eens doen. Fotograferen en dan kritisch kijken naar de gemaakte foto(’s), hier van leren en dit een volgende keer in praktijk proberen te brengen. Dit leer proces blijft mij als fotograaf waarschijnlijk de rest van mijn leven achtervolgen, de lat wordt steeds hoger gelegd door mijzelf en er is zoveel te proberen en nog te leren, daarbij is iedere situatie anders.
Al deze bovengenoemde aspecten maken het fotograferen voor mij ook zo interessant, je blijft bij leren en nieuwe dingen ontdekken. Geen moment is hetzelfde!
Mijn hele leven lang word ik, net als veel mensen overigens, 'geconfronteerd' met een camera. Met name de nieuwe generatie wordt vanaf de geboorte en vaak daarvoor al tot op de laatste dag dat we leven vastgelegd.
Foto’s blijven ons het hele leven achtervolgen, in mijn ogen op een goede manier overigens. Het terug kijken van foto’s is een bezigheid die veel, al dan niet alle mensen uitvoeren: alleen, samen met een partner, familie, vrienden et cetera. Foto’s liegen niet, hoewel dat tegenwoordig met het gebruik van foto bewerkingssoftware niet meer helemaal gezegd kan en mag worden. Foto’s laten zien hoe wij waren en wie wij nu zijn, hoe wij zijn veranderd door alle jaren heen na wat wij als persoon hebben meegemaakt maar misschien ook nog wel zijn ondanks dat.